Druga Rzeczpospolita nie miała łatwo. Po pierwsze trzeba było pozszywać państwo z trzech różnych kawałków zamieszkałych przez trzy grupy, które już naprawdę wiele dzieliło. Po drugie konieczne było rozwiązanie wielu problemów: analfabetyzmu, bezrobocia, biedy, niedostatków demokracji, przestarzałej struktury państwa, słabości struktur, wielonarodowości czy zacofania gospodarczego.
Mimo to władze podjęły realizację kilku szalonych i ambitnych projektów. Jednym z nich była budowa miasta i portu w Gdyni. Port w Gdańsku nie zawsze był bowiem przyjazny dla młodego państwa. Nie wszystkie zamierzenia udało się zrealizować, ale zabudowa większości 10 Lutego, Abrahama, Skweru Kościuszki czy Świętojańskiej to prawdziwe perełki architektury modernistycznej. Pod tym względem Gdynia jest najprawdopodobniej mistrzynią Polski.
Ale nie tylko dzięki architekturze centralnych ulic i placów oraz ciekawym pomyśle urbanistycznym miasto było dumą przedwojennej Polski. W krótkim czasie zdołano zbudować tak potrzebny państwu port morski i połączyć go tzw. koleją francuską, omijająca wrogie Wolne Miasto Gdańsk, połączyć z resztą kraju. W większości tych naprawdę wiekopomnych czynów dokonali ludzie, którzy w znacznej części, budując miasto i port, po raz pierwszy w życiu widzieli morze. Nic to, że mieszkali w bieda osiedlach typu Pekin. Oni wnosili w świeże mury swój ogromny entuzjazm i chęć uczestnictwa w czymś wielkim. Liczyli też na to, że to nowe miasto zapewni im godniejsze życie. Dzisiaj trudno ocenić, ilu budowniczym udało się zrealizować marzenia. Musieli jednak uwierzyć w ten kawałek lądu, czego dowiodła szaleńcza obrona miasta przez oddziały zorganizowane pod auspicjami Polskiej Partii Socjalistycznej. Walczyli na przedpolach miasta oraz razem z wojskiem bronili Oksywia.
Minęły lata, dwa razy zmieniał się ustrój, a Gdynia zachowała swą chęć bycia nowoczesnym miastem. I to się udaje, niesamowicie dobrze.
